จู่ๆ.. ก็รู้สึกเหงาขึ้นมา..

เพื่อนเอย.. การจากกันระหว่างพวกเรานั้่น.. แท้จริงแล้วก็เป็นเพียงว่า ..ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วไม่ได้เจอกันทุกวันเช่นเดิม..

ก็เข้าใจนะ ว่าถึงยังไงก็ยังมีเพื่อนอยู่เสมอ แต่วันนี้ตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดของเวลาตีห้า กลับรู้สึกเหงาขึ้นมาพิกล..

มันเหมือนกับ... ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง..
เหมือนกับ ปีแรกๆในศึกษานารี..

ทุกคน.. จะอยู่เคียงข้างเป็นเพื่อนชั้นไปตลอดไหม..?
ชั้นก็ไม่อาจบอกได้ว่าอนาคตข้างหน้าของชั้นจะเป็นยังไง..
แต่ในเมื่อเลือกไปแล้ว ชั้นก็ต้องยอมรับกับมัน..

แต่ขอให้ในเวลาที่โดดเดี่ยวยิ่ง.. ขอให้ชั้นมีเพื่อนๆที่ชั้นรักอยู่เคียงข้างได้ไหม...