ปล่อยผี

นานๆ ผีจะถูกปลดปล่อยออกมาให้โลดแล่นบ้าง
ได้เขียนอะไรที่ชอบแล้วมันรู้สึกดีจริงๆ ยิ่งเขียนจริงจัง ยิ่งดีสุดๆ

แสงสีเงินสว่างวาบไปทั่วบริเวณ จับท้องฟ้าสีดำให้แปรเป็นเทา ข่มแสงแห่งดาราจนแทบเลือนหาย
กลิ่นน้ำเค็มแลไอทะเลอบอวลขึ้น หมอกลงหนาจนแทบมิอาจแลเห็นสิ่งใด

ณ ใจกลางนั้น ปรากฏร่างสตรีหนึ่ง ดวงหน้างดงามเรียบนิ่งไร้อารมณ์ใด หัตถ์หนึ่งสะบัดขึ้นลงเป็นจังหวะราวหมู่มัจฉาล้อคลื่น
พลันแว่วเสียงคลื่นถาโถม ฟองน้ำผุดพรายจากอากาศธาตุ กลั่นกันเป็นห้วงวารีหมุนวน น้ำนิ่ง.. หากไหลลึก เชี่ยวกรากยิ่ง..

หัตถ์เดิมตวัดในจังหวะอันต่างไป ห้วงน้ำนั้นพลันปลาสนาการ หมอกรอบด้านจับตัวสูงขึ้น กลั่นลงเป็นเม็ดฝนหนักแรง
สตรีนั้นยื่นมือออกรองน้ำฝน แตะชิมเพียงปลายนิ้ว
..แม้ฝน ก็ยังเค็มเหมือนน้ำทะเล..

หัตถ์นั้นสะบัดขึ้นอีกครั้ง หยาดพิรุณค่อยสร่างซาลง
ร่างสูงสง่าทรุดกายลงนั่ง จับจ้องม่านฝนบาง
..สมุทรธารา ธาตุหนึ่งเดียวซึ่งเราถนัดอย่างแท้จริง.. เหตุไฉนจึงเคยคุ้นยิ่งสิ่งใด แม้มิเคยได้สัมผัสเพียงกลิ่นทะเลสักคราเดียว..