ตาคู่นี้ที่มองไม่เห็นสิ่งใด
ไม่ได้ยินไม่รู้สึกถึงสิ่งใดทั้งนั้น
ดังตกอยู่ในน้ำวน
ที่ไม่รู้จะหาทางออกไปได้อย่างไร
ทุกสิ่งกลายเป็นหนึ่งเดียว
พายุที่ไม่รู้จะหยุดได้อย่างไร
อยู่ในหุบเหวที่ไม่เห็นฟ้า
แม้รู้ว่าฟ้าอยู่ที่ใด

มองไม่เห็นสิ่งใด
นอกจากรอยยิ้มนั้น
มองไม่เห็นสิ่งใด
เหนือไปจากม่านหมอกในใจของตัวเอง

จักไม่ร้องขอ
ด้วยรู้ว่าทางนั้นมิใช่ของเรา
จักไม่ร้องขอ
ด้วยรู้ว่าเราไม่ควรเดินไป
จักไม่ร้องขอ
ด้วยรู้ว่าไม่มีวันจะได้มา
ทว่า
ก็มิถอยหลังกลับไป
ยังคงยืนอยู่ ณ ที่นี้
เฝ้ามองจากที่ไกล
ภาพเงาอันเป็นความฝันทั้งปวงนั้น
ไม่ว่าเมื่อใด
แม้แห่งหนใด
เราก็จะมิข้ามไป
อีกฝั่งของเขตแดนนั้น
เพื่อให้มันเป็นภาพฝัน
ที่จะไม่แตกสลายตลอดไป
หยุดอยู่ ณ ที่นี้..