54-11-20 ไม่ได้ตั้งชื่อ

ไม่มีที่แห่งใดที่ไม่มีกำแพง
ไม่ว่าจะหนีไปยังที่แห่งใด ขวากหนามก็รออยู่เบื้องหน้าเสมอ
.....

ไม่ว่าจะหญิง-ชาย หญิง-หญิง ชาย-ชาย จะเหมือนหรือต่างกันสักเท่าใด ในห้วงสถานการณ์เช่นไร อุปสรรคก็มีอยู่ไม่ต่างกัน
.....


มองเธอที่อยู่ต่อหน้าแล้วเราก็ข่มใจ ยิ้ม ขอโทษออกไปราวไม่มีอะไรทั้งสิ้น

'ขอโทษที่ทำให้สับสนนะ' เราเอ่ยออกไปอย่างนั้น รอยยิ้มพรายอยู่บนใบหน้าเหมือนเคย ดวงตาหรี่ลงทอประกายอ่อนละมุน ยิ้มทั้งหน้าทั้งแววตาไม่ว่าอยู่ในอารมณ์ใด

อย่างน้อย รอยยิ้มนั้นก็ทำให้เราสบายใจขึ้นบ้าง อย่างน้อย ก็ทำให้ชุ่มชื้นขึ้น ใจทั้งใจไม่ปวดหนึบอย่างที่รู้สึกอยู่ข้างใน

เราได้เลือกแล้ว ได้เลือกแล้วและจะไม่เสียใจ เราได้ตัดสินใจตัดต้นอ่อนก่อนมันจะเติบโต ตัดเสียก่อนจะตัดลำบากและสร้างความเจ็บปวดให้ได้มากกว่านี้ แม้เราไม่อาจย้อนเวลา แต่เราสามารถกู้คืนสิ่งที่เกือบจะเสียไปแล้วได้ หากเป็นในเวลานี้.. แค่เพียงเสี้ยววินาทีบางๆก่อนที่ทุกสิ่งจะขาดสะบั้นนี้ เราอาจเรียกเดิมพันที่ลงไปแล้วกลับคืนมาได้

เราได้เลือกจะทิ้งความปรารถนาที่ดิ้นรนอยู่ในใจ ทิ้งอนาคตที่เราอาจทำให้เธอลำบากใจ เพื่อมิตรภาพที่ยังมีอยู่ในอุ้งมือนี้


คนนับไม่ถ้วนแล้วเคยบอกเรา จะทางตรงหรือทางอ้อม จะป่าวประกาศให้โลกรู้หรือบอกเราเพียงคนเดียวก็ตาม บอกว่า "หากไม่ลองเสี่ยงเมื่อโอกาสมาถึง เราจะเสียใจไปตลอดชีวิต" เราเข้าใจความหมายนั้น แต่ก็ครุ่นคิดเสมอมา ไม่หรอกเราไม่เสียใจ เพราะเราไม่เชื่อว่าสิ่งที่เราปรารถนานั้นคือความถูกต้องหนึ่งเดียว เราได้เลือกที่จะปกป้องสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นไว้ เราเลือกจะไม่เสี่ยงเพราะมันไม่คุ้มค่า เราไม่อยากกล้าได้กล้าเสียเพียงเพื่อสิ่งที่เราอาจจะเจ็บปวดเมื่อได้มันมา เรายินดีจะทิ้งหัวใจตนเอง เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเรา

ก็เพียงเท่านั้นเอง.. แม้จะเป็นเรื่องยากจะเข้าใจนักสำหรับคนมากมาย