หนทาง...

 ท่านเอย.. บัดนี้ข้าถามตัวข้าเอง...
ทางที่ข้าเลือกนั้น.. ตรงกับสิ่งที่ข้าเป็นจริงหรือ..?

หลายคราที่ข้ารู้สึกว่ามันมิใช่.. หลายคราที่ข้าเห็นและเข้าใจตนเองมากขึ้น..
ข้าเริ่มคิดใหม่ ข้าจะเปลี่ยนหนทางที่ข้าได้วางไว้เสีย..

แต่สิ่งนี้อาจทำได้ตลอดไปหรือ..?

ชีวิตล้วนแต่ต้องเปลี่ยนแปลง และเมื่อใดที่ข้าไปยังทางที่มิอาจหันหลังกลับได้นั้น
ข้ายังมีสิทธิที่จะเปลี่ยนแปลงโดยมิต้องสูญเสียสิ่งใดไปหรือ?

แต่เอาเถิดท่าน.. ถึงอย่างไรข้าก็ยังเป็นข้ามิใช่หรือ..?
จะทำเช่นไร ขอเพียงรักษาความเป็นตัวตนของข้าไว้ ข้าก็ยังเป็นข้ามิใช่หรือ?

คนเขาบอกข้าไว้.. ว่าคนเรามีอะไรที่จะเป็นต้องทำ
แต่เวลาที่เหลือจากนั้น เราเป็นตัวของตนเองมิใช่หรือ?

ข้าจะไปกลัวทำไมกันเล่า.. ขอเพียงหนทางนั้นมิได้เลวร้าย
จงเดินต่อไปเถิด  หากเอาแต่กลัว เจ้าจะได้ไปทางใดกัน

อย่างน้อยที่สุด ทางนี้เจ้าก็เลือกด้วยตนเองแล้วไม่ใช่หรือ?
จักมีรึไร ที่เราเลือกทางได้สมบูรณ์แบบที่สุด
ทุกสิ่งนั้นในเมื่อมีข้อดี ก็ย่อมมีข้อเสียเช่นเดียวกัน
เจ้าจะหาสิ่งสมบูรณ์แบบนั้นมันมิมี
..เช่นเดียวกับที่โลกนี้มิมีใครสมบูรณ์แบบ..


..ในดำมีขาว ในขาวมีดำ..
..ในแสงสว่างมีความมืด ในความมืดมีแสงสว่าง..
..ในความดีมีความชั่ว ในความชั่วมีความดี..

มันขึ้นอยู่กับท่านเองแหละว่า ..ท่านจะเห็นรึไม่...

................................................................

สำนวนการเขียน ต้องขอขอบคุณท่านพี่ พัณณิดา ภูิมิวัฒน์
ผู้เขียนหนังสือที่ติดอันดับ The Most Favorite ของเราไปซะแล้ว
การบรรยายแบบง่ายๆ ไม่ต้องใช้คำให้มันหรูหราอย่างที่เราหลงงมงายอยู่
อีกทั้งแฝงไปด้วยข้อคิดมากมาย

หลายๆครั้งที่เราอ่านนิยายแล้วจะติดสำนวนการเขียนนั้นไป ในช่วงสั้นๆหลังจากอ่านนั้น เราจะสามารถลอกเลียนภาษาเขียนของนิยายเรื่องนั้นได้ (อารมณ์ค้างน่ะ)
แนวการเขียนของท่านพี่มีเอกลักษณ์มาก หาใดเหมือนมิมีแล้ว

ขอมอบคำขอบคุณทั้งปวง ให้ท่านพี่  ผู้ที่เราลอกภาษาเขียนมา ไว้ ณ ที่นี้...