เจ็บ...

 เชื่อไหม? ว่าเกมบางเกม ทำให้เราร้องไห้ได้..
ทั้งๆที่เกมนั้น เป็นเกมรุนแรง เรท Blood & Violence (เลือดและความรุนแรง) ก็ตาม...

เกมที่ว่านั้น ที่จะพูดถึงตอนนี้ คือ Dungeon Siege II

เนื้อเรื่องของเกม เมื่อเล่นไปถึงจุดนึง ตัวเอกจะได้รู้ว่าตัวเองคือลูกหลาน(เพียงหนึ่งเดียว...)ที่เหลืออยู่ของ Azunite

เราเป็นพวกขี้เกียจอ่านข้อความที่ NPC (Non Player Character) พูด ซักเท่าไหร่นัก ก็เลยไม่แน่ใจว่า จะพูดถึง Azunite ว่าอย่างไรดี...

เท่าที่รู้ Azunite เป็นชนเผ่าเก่าแก่ ที่มีทั้งฝืมือในด้านการรบ เวทย์มนต์ และอารยธรรม
เป็นชนเผ่าที่แข็งแกร่ง และทรงเกียรติยิ่งนัก..

แต่เมื่อจับอาวุธขึ้นสู้กับตัวร้ายของเกม แม้จะเอาชนะได้ แต่กลับต้องสูญสิ้นไป เมืองถูกทำลายลงเหลือแต่เพียงซากปรักหักพัง...

ในโลกของเกมนี้ มีวิญญาณหลงเหลืออยู่ตามที่ต่างๆ
ตอนที่เราท่องไปในทะเลทราย ท่ามกลางซากปรักหักพังแห่งAzunite ก็เจอผีคนหนึ่ง

ฟังคำของผีนั้น แล้วก็เจ็บ... อารมณ์เหมือนเข้าไปอยู่ในนั้นจริงๆ..

ผีที่อยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังนั้น บอกเราว่า
...นักเดินทาง ทำตัวให้สบายเหมือนอยู่บ้านของตนเถิด.. ณ ที่แห่งนี้ Azuniteจะปกป้องท่านเอง...

เจ็บนะ... เพียงแค่นี้ก็เจ็บแล้ว... เมื่อนึกถึงเมืองที่เคยรุ่งเรือง ชนเผ่าแห่งนักรบผู้แข็งแกร่ง
..บัดนี้มิเหลือสิ่งใดแล้ว.. นอกจากซากปรักหักพังและวิญญาณ...

แต่มันก็ยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่ เมื่อเลือกบอกความจริงกับวิญญาณนั้น ว่าบัดนี้มิมีแล้ว เมืองแห่ง Azunite คงเหลือแต่เพียงซากอันถูกทำลายเพียงเท่านั้น..
ผีนั้นบอกเรากลับมาว่า
...สงสัยท่านจะอยู่กลางแดดมากไปแล้วล่ะ.. ทะเลทรายสว่างมากนะ แต่ในเมืองนี้สว่างยิ่งกว่า...


ความเป็นจริงมันเจ็บปวด...
โลกเราเป็นเช่นนั้นจริง...
เพราะเหตุนี้ คนมากมายจึงปรารถนาซึ่งความฝัน
แม้มันจะมิมีทางเป็นจริง......