โพส/เอนทรี่ นี้ ขอมอบแด่เพื่อนรักยิ่งโดยเฉพาะ...
คิดถึงจริงๆเลย... คิดถึงแบบที่เราไม่สามารถสรรหาถ้อยความใดมาบรรยายได้
ไม่รู้สินะ... ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี...
คงจะ...โหยหา..
โหยหาวันเวลา..เหมือนอยากให้หมุนคืนมาเหมือนเดิม..
รู้...ว่าไม่มีวันเป็นไปได้... และถึงเป็นไปได้ ก็ไม่แน่ว่าเราขอให้มันหมุนคืนมาจริง
อาจจะแค่..อยากอยู่ใกล้ๆ อยู่ด้วยกันให้ครบกลุ่ม อยู่กันอย่างไม่ต้องห่วงพะวงเวลา.. ...เหมือนเวลาเราไม่มีจำกัด..
ตื่นขึ้นมาก็จะได้เห็นหน้ากัน เหมือนกับว่ามีชีวิตอยู่ด้วยกัน...
อาจจะแค่..อยากสัมผัส รู้สึก เหมือนเมื่อก่อนที่อยู่ด้วยกันละมั้ง...
ที่จริง..เราค่อนข้างเห็นตัวเองชัดว่ามีหลายตัวตน
ตอนนี้เราอยู่โรงเรียน ก็จะเป็นคนนึง เป็นหน้ากาก..กระมัง... แต่ไม่ใช่หน้ากากเดิม อาจเพราะสังคมรอบข้าง มันต่างกันดังว่าพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ
ทุกครั้งที่ได้อยู่กับเพื่อนเก่าๆ เราก็จะเป็นเรา ที่เคยเป็นเราอย่างเมื่อสมัยอยู่ด้วยกัน
เป็นเราอีกคนหนึ่งนั้น ซึ่งใกล้เคียงกับตัวตนจริงๆของเรา เป็นที่ซึ่งเราอยู่แล้วสบายใจ ไม่รู้สึกว่าถูกพันไว้ด้วยพันธนาการ
อยากเจออีกจัง...
อยากนั่งคุยกับโม.. แลกเปลี่ยนสิ่งที่เขียนลงบนกระดาษสดๆร้อนๆ อ่าน วิจารณ์ ตรงนั้นแหละ
อยากได้คนที่นั่งข้างๆเป็นโม.. เป็น ShipHaiNine! ....
ดั่งว่ายามหลับตาลง...ไขว่คว้าไปในอนธการ...
เราจักเจอ..จักได้พบ... ดังว่าทุกสิ่งจักหวนคืนมาอีกครั้ง...
ดังว่าเพียงหลับตาลง... เราจักได้ในสิ่งที่หวัง..แม้มิใช่ในความเป็นจริง...
No comments:
Post a Comment