เรายืนอยู่ ณ ที่นี้
ถนนปูนทอดอยู่เบื้องหน้า
ความฝันเหลือเพียงหมอกควันในกาลเวลา
ได้ยินเสียงแห่งความจริงอยู่รอบกาย
ใต้ดวงตานั้นร้อนผ่าว
ความรู้สึกท่วมอยู่ข้างใน
ใต้เปลือกที่ราบเรียบราวเหล็กตัน
เหมือนจะทลายออกมา
พังกำแพงที่กักขังเอาไว้
สายน้ำไหลออกมาบนใบหน้า
ยาวนานราวจะไม่มีวันเหือดแห้ง
แม้ไม่เหลือกระทั่งเงามายา
ก็มิอาจเป็นอิสระจากใจ
ร่ำเรียกหาสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
บนถนนที่รอบด้านถูกปิดตาย
ได้แต่เพียงเดิน
เดินเพราะต้องเดินเท่านั้น
ขังตัวเองเอาไว้ให้มั่น
จงอย่าได้ออกมา
ทางของเรามีเพียงเท่านี้
แม้ร่ำร้องก็มิอาจได้ในสิ่งที่ปรารถนา
สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงเงามายา
เพียงถนนนี้จึงมีปลายทาง
เหตุใดกันหนอ
จึงต้องต่อสู้เสียมากมาย
เหตุใดกันหนอ
จึงมิอาจรักในสิ่งที่ตนเองมีได้
เหตุใดกัน
จึงปรารถนาจะไล่ตามความฝันที่ไม่อาจไปถึง
เราเองนั้นก็รู้ตัวดี
สิ่งใดที่มีสิ่งใดที่ทำได้
ฝันนั้นไกลเกินจะคว้าไหว
กำลังที่ต้องการนั้นเราไม่มี
เช่นนั้น เหตุใดจึงยังไขว่คว้า
เหตุใดจึงยังปรารถนา
เหตุใดจึงมิปล่อยตนเองให้ไปตามทางที่ควรเดิน
ทางที่กำลังตนมี
ทางที่ปลายทางจะสดใส
ทางที่เหมาะกับกำลังยิ่งกว่าหนทางใด
ทำไมเล่า จึงทิ้งได้โดยมิไยดี
ความฝันนั้นมีอะไรหรือ
ยิ่งเดินไปก็ยิ่งรู้ว่าเกินไขว่คว้า
แม้ลำบากจนเลือดออกตา
ก็ไม่อาจไปถึง
No comments:
Post a Comment