ในก้นหุบเหวในใจนั้น

เสียงเดิมๆที่ได้ยินอยู่ทุกวัน

ในดวงตาคู่เดิมที่มองโลกเหมือนกันทุกวัน

ปล่อยให้เวลาไหลเลื่อนผ่านไป

ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ลงมือทำสิ่งใด

จมอยู่ในก้นหุบเหว

ว่างเปล่า มีแต่ความรู้สึกที่ว่างเปล่าเท่านั้น

เขียนสิ่งที่ไม่เคยเขียน

ในหุบเหวที่สูงชันราวไม่มีวันออกไปได้

ฟังเพลงที่เคยฟัง

เฝ้ารอคอยให้อะไรสักอย่างมาดึงเราออกไป

ในมือว่างเปล่า

ไร้เรี่ยวแรง ไม่คิดจะปีนออกไป

รอคอยแต่อะไรก็ได้ข้างบนนั้น

ให้ดึงเราออกจากหุบเหวไป

ลืมทุ่งหญ้าทุ่งดอกไม้กว้างใหญ่

ลืมสายลมและกำลังที่ตัวเองมี

จำได้แต่ตอนนี้ วินาทีนี้

ความมืดที่ก้นเหว เหมือนจะยาวนานไปชั่วนิรันดร์

ฟ้าเบื้องบนเหมือนกระดาษ

เหมือนภาพวาดที่แขวนไว้ปลอบใจ

ไม่มีทางจะไปถึง

ทว่า..

ทว่า.......

เสี้ยวนาทีหนึ่งนั้น...

ยามได้ยินเสียงของตนเอง

พลังที่สัมผัสไม่ได้ก็กลับคืนมา

ความฝันทั้งหลายทั้งปวง

ความจริงที่หลบซ่อนอยู่เบื้องหลังหมอกเงา

เสี้้ยวหนึ่งของตัวเองยามเต็มปริ่มจนเอ่อล้น

ก็ปรากฏขึ้นให้ไขว่คว้า

ดังนั้น เราจะร้องเพลง